راکتورهای هیدروژناسیون

واکنش هیدروژناسیون معمولاً شامل یک دوغاب سه فازی است - روغن مایع. کاتالیزور جامد در فاز دوغاب و حباب های هیدروژن به عنوان فاز گاز. تعدادی مرز فاز وجود دارد که انتقال جرم و به خصوص پراکندگی هیدروژن عامل بسیار مهمی است. سیستم اختلاط که در راکتور به کار می رود بر ضریب انتقال جرم انتقال گاز-مایع تأثیر زیادی دارد.

انواع سیستم های اختلاط که در حال حاضر مورد استفاده قرار می گیرند را می توان به دو نوع کلی تقسیم کرد

1. راکتورهای حلقه همزن (خارجی).

2. ظروف هم زده

اینها معمولاً راکتورهای دسته ای «بن بست» (یعنی بدون گردش خارجی هیدروژن) هستند.
در گذشته راکتورهای چرخشی اغلب در جایی که هیدروژن از خارج از راکتور بازیافت می شد استفاده می شد. این نوع دیگر به طور گسترده مورد استفاده قرار نمی گیرد.
تفاوت های اصلی بین راکتورهای هم زده بن بست معمولاً در این است که از چه نوع پروانه ای استفاده می شود و چگونه جذب هیدروژن از فضای اصلی افزایش می یابد.

انواع اصلی را می توان به صورت زیر دسته بندی کرد:

• پروانه توربین پره تخت (راشتون):

این رایج ترین نوع پروانه در حال استفاده است. معمولاً دارای 6 تیغه است، اگرچه این تعداد ممکن است متفاوت باشد - به یک دیسک روی یک محور چرخان پیچ می شود. الگوهای جریان شعاعی ایجاد می کند. اسپارگر هیدروژن اغلب به شکل حلقه درست زیر پروانه است. این احتمالاً رایج‌ترین پروانه در راکتورهای روغن خوراکی (به ویژه در راکتورهای قدیمی‌تر) است، اما به هیچ وجه برای پراکندگی هیدروژن در روغن ایده‌آل نیست.

• پروانه سی دی-6/BT-6 (Chemineer):

این یک بهبود در پروانه قبلی با ضریب انتقال جرم بالاتر و احتمال کم‌تر کاویتاسیون است. برخی از اطلاعات زیر در مورد سی دی-6 و BT-6 از وب سایت Chemineer وجود دارد.

• پروانه محوری (لایتنین):

در حالی که دو پروانه قبلی دارای الگوهای اختلاط شعاعی هستند، یک الگوی اختلاط محوری توسط پروانه های پمپاژ A315 (به سمت پایین) و A340 (به سمت بالا) از لایتنین ارائه می شود. سازندگان ادعا می کنند که این القای هیدروژن بهتری از فضای اصلی دارد و پراکندگی هیدروژن بهتری در نیمه پایینی راکتور می دهد.